എല്ലാ പുലരികളിൽ നിന്നും മഞ്ഞ നിറം, ഞാൻ നോക്കി നോക്കി നില്ക്കെ, ചിറകുകൾ ഒതുക്കി ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇറങ്ങിപ്പോകാറുണ്ട്. എന്നെ കൊതിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്, സൂര്യാകാന്തിയുടെ ഇതളുകൾ മുത്തി എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ, എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ..... അത് പോകുന്ന വഴിയിലെ ഓർമ്മവെട്ടങ്ങളിൽ, നഷ്ടപ്പെട്ടൊരു മുഖം തേടി ഞാൻ അലയാറുണ്ട്. ഒടുവിൽ പോക്കുവെയിൽ ചായുമ്പോൾ, മഞ്ഞയുടെ കനൽദേഹം പടിഞ്ഞാറേക്കടലിൽ വെയിൽ ഞരമ്പുകൾ മുറിച്ച് ചത്തുമലർന്ന് കിടക്കുന്നതും, അതിന്റെ തൂവലുകൾ കാറ്റിലാകെ പറന്ന്, ആകാശമാകെ പടർന്ന് ഇരുളിൾ ഒളിക്കുന്നതും കാണാം.
എന്തുകൊണ്ടാണിങ്ങനെ, ചില സൌഹൃദങ്ങളിൽ ഒരു പകൽ മുഴുവൻ നിന്ന് പൊള്ളിയിട്ടും, ഒരിക്കലും സ്വന്തമാകാതെ പോകുന്നത്?